Η ωραιοποίηση μιας άσχημης κατάστασης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια επόμενη χειρότερη. Ο ΑΠΟΕΛ κόντρα στον Άρη έχασε μια μοναδική ευκαιρία, να κερδίσει και να αγκαλιάσει τον τίτλο. Δεν τα κατάφερε όχι από ατυχία, αλλά γιατί δεν ήταν καλός. Η ομάδα μας, πραγματοποιώντας μια πολύ κακή εμφάνιση, υστέρησε σε όλες τις γραμμές, ηττήθηκε δίκαια, (επηρέασε η αποβολή Πέτροβιτς, αλλά δεν ήταν η αιτία), και έβαλε ξανά στο κόλπο του τίτλου τόσο τον Άρη όσο και την ΑΕΚ. Ναι ο ΑΠΟΕΛ έβγαλε κάποια αντίδραση στο δεύτερο μέρος, με σημείο αναφοράς το δοκάρι του Τομανέ, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός πως βρέθηκε περισσότερες φορές πιο κοντά στο να δεχτεί 3ο τέρμα από ότι να πετύχει την ισοφάριση, όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και το γκολ που σημείωσε δεν ήταν προϊόν δικής του προσπάθειας, αλλά του προσφέρθηκε δώρο από τον αντίπαλο.
Πάμε τώρα στο θέμα του γηπέδου. Ναι προβληματίζει η παρουσία της ομάδας μας στο στάδιο “Άλφαμεγα”. Δεν γίνεται ομάδα με την εμβέλεια του ΑΠΟΕΛ να συντηρεί αρνητικές παραδόσεις και να αδυνατεί να τις αποτινάξει. Η ήττα από τον Άρη την Κυριακή, ήταν το 8ο αποτυχημένο αποτέλεσμα σε αυτό το γήπεδο, καθώς μετρά πλέον 4 ισοπαλίες και 4 ήττες. Στο συγκεκριμένο γήπεδο φέτος από τους 12 βαθμούς η ομάδα μας πήρε μόνο 2, βαθμοί που ίσως στοιχίσουν στο τέλος της ημέρας. Σε καμία περίπτωση δεν μηδενίζουμε την μέχρι τώρα πρασπάθεια του ΑΠΟΕΛ, ή δεν αναγνωρίζουμε την ικανότητα που τον έφερε στην κορυφή. Όλοι έχουμε ως διακαή πόθο την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Για να το πετύχουμε πρέπει να αναγνωρίζουμε, να παραδεχόμαστε και να διορθώνουμε τα λάθη μας και όχι να εθελοτυφλούμε.